2de leerjaar Stedelijke Basisschool Eksaarde.
Het zou de foutieve evolutietheorie kunnen zijn. Een kind met wel erg gekke ontwikkelingsfases. Maar nee: lopen, liggen, zitten. De volgorde klopt. Want al jaren ben ik bezoeker van de boekenbeurs. Loop ik tussen lonkende letters en hunkerende kaften. Verrassing! Dit jaar lig ik er ook. Nee, ik lig niet halfnaakt op een bed van boeken. Wat ik bedoel is dat er enkele van mijn educatieve leesboekjes te bewonderen (en te kopen) zijn. Dat wist ik niet. Tot deze middag. Want toen kreeg ik enkele fijne foto’s van een vriendin toegestuurd. En dan is er nog die ene. Over lopen, liggen en … ? Zitten! Ja, volgend jaar wil ik ook. Met een pen in mijn hand. Een torentje boeken van mezelf. En dat je maar niet denkt dat ik het nog uit mijn hoofd krijg. Het boekenwalhalla, is voor mij de boekenwinkel én de bib. Als kind droomde ik ervan om in een bib te wonen. Nu ik zoveel ouder ben, verkies ik toch een zacht bed boven de legplanken van een boekenkast. Maar toch heb ik een bibliotheek altijd een bijzondere plek gevonden. Wie leest welke boeken? Waarom zet die nét dat ene boek terug? Hoe komt het dat sommige boeken ongelezen blijven? Eigenlijk had ik niet gedacht dat het nu al zou lukken, maar ‘De ruimteloterij’ zit in de bibliotheek. Voor het eerst. Dat uitgerekend mijn bibliotheek de BiB-BoX van uitgeverij Van In in huis haalde, maakt het des te specialer. Alle kleine stapjes tellen en dit is er zeker eentje van! Nu nog die openstaande boete betalen… ;-) Het mag vreemd klinken, maar voor het eerst heb ik het gevoel dat ik een boek geschreven heb. Een verhaal dat er mag zijn. Eentje dat met een kaft, illustraties en de naam van een toffe uitgeverij past op de plank past tussen andere auteurs. Dat durf ik voorzichtig luidop te zeggen. Klinkt pretentieus voor iemand die niet eens een uitgeverij heeft, hé? Ik ben ongeveer twee jaar met het verhaal bezig geweest. Alle zinnen en hoofdstukken zijn tientallen (lees: honderden) keren aangepast. Kritische ogen lazen. Ik poetste, paste aan en puurde uit. Soms liep ik de muren op. Soms hing ik aan het plafond. Soms bekroop het me. Soms (lees: vaak) was ik intens gelukkig. Het verhaal zat onder mijn vel. Ik nam het overal mee naartoe. En het was onmogelijk om het van me af te schudden. Ik weet dat ik alles van mezelf gegeven heb. Dit is wat ik nu kan. Ik besef dat er nog veel ruimte voor vooruitgang is. Maar. Laat me even genieten van het gevoel ‘ik-ben-klaar-voor-een-volgende-stap’. Morgen (lees: straks) ga ik toch weer twijfelen.
Ik ben niet sportief. Vooral door de kilo’s die ik teveel meesleur. Al ooit een olifant over een bok zien springen? Een neushoorn een flikflak zien maken? Hmm. Dat dacht ik al. Een sportmentaliteit zit er anders wél in. In dat hoofd van mij. Zo was ik elf, zat in het vijfde leerjaar en hadden we een interim turnleerkracht. Hij had het niet voor dikke mensen. En al zeker niet voor dikke mensen die iets wilden bereiken. Doel: het brevet van 1 500 meter zwemmen. Zwemmen kon ik. En ik deed het graag. Nu er met de school een avond brevetzwemmen werd ingelast, wou ik proberen. ‘Het lukt je nooit’, zei de turnleraar nét voor ik het zwembad in ging. Het lukt je nooit, maalde de mantra in mijn hoofd. Maar ik zwom. Hij zette met een potlood streepjes op een wit blad. Lengte na lengte. Meer dan een uur ging ik door. Mijn klasgenoten stopten één voor één. Sommigen bereikten het einddoel, anderen niet. Ik bleef als laatste over in de grote waterbak. De afstand in mijn hoofd werd groter. Toen ik zeker wist dat ik 1 500 meter gezwommen had, vroeg ik hoeveel lengtes ik nog moest doen. ‘Twee’, antwoordde de turnleraar. Hij gooide zijn papier met mijn naam en de vele streepjes op de reddersstoel en verdween in de kleedkamer. Ik zwom ze nog. De twee laatste lengtes. Ook al wist ik dat het niet meer nodig was. Ik zwom ze. Niet voor hem, maar voor mezelf. Omdat ik het graag deed. Omdat ik het zo graag wou. Met diepe rimpels in mijn handen, hees ik mezelf het water uit. Ik bibberde bijna uit mijn vel. Mijn lippen waren paars. En ik was kapot. Stikkapot. Maar ik had mijn brevet van 1 500 meter. Dat ik net bedenk dat schrijven een beetje als brevetzwemmen is. En dat ik daar wel moet om lachen. Ik begon in de sofa. Maar na enkele uren laptopturen zaten mijn schouders geblokkeerd. Daarna wou ik onder de koepel aan de grote tafel. Lekker ruim. Heerlijk licht. Na één dag smeekten mijn polsen om een lagere tafel. Dus verhuisde ik naar de keuken. Koffie dichtbij. Een deur en buitenlucht. Het lelijke behangpapier nam ik er graag bij. Zolang ik maar schrijven kon. Dus werd de keuken mijn werkplek. Al is ze nooit echt helemaal van mezelf. Ik moet ze delen met een pruttelende waterkoker, kookboek, verdwaalde fruitvlieg of dorstige man. Ook de geur van gerechten blijft wel eens in manuscripten hangen. Niet dat het erg is. Maar het kan beter. En die beter komt eraan. In enkele maanden gaan we verhuizen! Toen we het huis voor het eerst bekeken, wist ik onmiddellijk wat mijn stek zou worden. En ja, ik moet nog even geduldig zijn, maar ik ben mijn nieuwe werkplek al aan het inrichten. In mijn hoofd, natuurlijk. Want daar wonen de beste ideeën.
|
Lang lang geleden!Over...boekvoorstelling
2020! het vallen van bladeren bommetje leren dankbaar zijn geraakt jeugdboekenmaand fijne gedichtendag beste wensen de boekenbeurs gaan liggen voelen hoe het begint echt een stavaza de man met de lange jas de p van pen kakkewieten vakantie geen verrassing vakantierituelen jong geweld een raam proeven van poëzie een spannende lezing zes weken een geheime boodschap genieten schrezewiet lopen, liggen, zitten de bib voor het eerst goede voornemens een interview 1 500 meter zwemmen een nieuwe werkplek een nieuwe wei een steentje een rekening beginnende auteurs een bekentenis de boekenkleerkast boekpromotie volhouden een hoge muur buitenlandse boeken illustraties twee helften schrollen & schrevers mijn bestelbus-fascinatie stiekem stage lopen geduld plankenkoorts een journalist in het diepe duiken onbekend terrein voor jaloezie voorlezen die andere eerste keer geweldige mensen een spannend moment foto's school schrijven een beslissing |