Nu ik er over nadenk hebben we er wel een pak, vakantierituelen. De meeste pikten we ergens toevallig op en bleven als kleverige zaadjes aan onze sokken kleven. Omdat ze gek zijn én omdat ze gelukkig maken, zet ik er enkele op een rijtje:

• De foute plaat: een goede autovakantie begint met de foute plaat. Meestal een jaren negentigschijf waarbij de chauffeur ongegeneerd meebrult. De Spice Girls, Robbie Williams,... Alles kan en mag, zolang alle werkstress maar uit de longen wordt gepompt.
• Boterhammen met ei: niks is nostalgischer dan boterhammen met ei. Op de één of andere manier smaken boterhammen met ei ook alleen maar naar boterhammen met ei wanneer je ze meeneemt op vakantie en ze opeet aan een lawaaierig wegrestaurant.
• Enkele kilometers teveel: de laatste tijd slagen we erin om toch minstens één keer per vakantie een wandeling van 8km te laten uitdraaien op één van 16km. Meestal geheel buiten onze wil. Het wandelpad werd afgesloten omdat er teveel wandelaars op wandelden (écht waar), er stond een briesende stier geparkeerd op de weg, het pad stond een halve meter onder water en we hadden onze rubberboot niet mee, ... In het beste geval verdwaal je niet en spreek je een taal waarin je jezelf duidelijk kan maken aan de lokale bewoners. Maar elke vakantie is er altijd wel een reden om stiekem je grenzen te verleggen én om naar huis te gaan met spannende verhalen.
• UNO, wijn en kaasjes: vakanties zijn meestal de enige momenten wanneer ik genoeg zelfvertrouwen heb om Manlief uit te dagen om UNO te spelen. Hoewel ik sowieso niet tegen mijn verlies kan lijkt op zo’n avond en met de juiste wijn, de nederlaag altijd een beetje gemakkelijker te verteren.
• Ga op reis terwijl je op reis bent: dat klinkt ingewikkelder dan het is. Je kan de plek zo gek niet bedenken, maar wij zoeken altijd een Indisch restaurant. Felle kleuren, Bollywoodmuziek en lekker eten. Ideaal om je vakantie te kruiden en alweer verder te dromen van een volgende reis.
• De geur van thuis: wanneer we een lange tijd van huis weggaan, dan probeer ik altijd de geur van thuis te sparen als een soort van EHBH-doos (Eerste Hulp Bij Heimwee). Wat je daarvoor moet doen is simpel. Haal alles uit je koffer, steek er één kledingstuk in (het liefste als laatste gewassen en gedroogd) en sluit je koffer. Heb je een mentale reisdip, dan volstaat het om je neus even in de koffer te steken.
• Maak nieuwe vrienden: of het nu een schaap, hert, mus, mier of mens is, dat maakt helemaal niks uit. Dit doe je het best door je aan te passen aan het biotoop van je nieuwe vriend. Dartel vrolijk door de wei, fluit een vals lied naast het bed van je geliefde of kruip met je handen en voeten over het terras (het liefst met een brood op je rug gebonden). Voor je't goed en wel beseft, heb je vrienden voor het leven! 

Geloof me, voor je’t weet zijn deze zeven vakantietips, vakantierituelen geworden en hang je er je hele leven aan vast. 

Jong geweld met talent! Ik had het vorige week over de vloer tijdens een weekje schrijven tijdens de Vrije Ateliers in Sint-Niklaas. Er werd gefantaseerd, geluisterd, gelezen, verzonnen, genoten en heel hard gelachen tijdens onze schrijfmomenten. De meiden en kerels verrasten zichzelf en mij met bijzonder originele schrijfsels (ze maakten strips, toneel, stiftgedichten, tekstjes,...) en gierden het uit tijdens improvisatieoefeningen (Klopklop, wie is daar? ;-)). Nieuwsgierig? Bekijk zeker onze foto’s.

Zin om te komen? Dan krijg je een nieuwe kans deze zomer. Inschrijven voor deze ateliers kan hier!

​Bedankt, knotsgekke schrijvers en schrijfsters Miep, Lotte, Robbe, Nooi, Christophe, Lars, Marth, Nina, Lotte, Anke, Felicia, Minte en Mina! Jullie waren ge-wel-dig!

Wie met de auto rijdt, ziet veel maar heeft vooral de bestemming voor ogen. Genieten van het landschap zit er voor de chauffeur niet echt in. Want je draagt verantwoordelijkheid. En die is van levensbelang. Voor jezelf, voor je inzittenden. Je laveert tussen gekke bestuurders, wijkt uit voor overstekend wild en je blijft vooral gas geven. Net als je denkt dat je alles onder controle hebt (geen eekhoorns aangereden, oude dames netjes voorrang van links gegeven), gilt er iemand vanop de achterbank keihard ‘Stooooop!’. Je vliegt vooruit, met je neus tegen de ruit.
Tien dagen geleden kwam de noodstop uit zeer onverwachte hoek. We hadden op school pedagogische studiedag. Net als in de wagen, werd de voet vol op de rem gezet. Ik werd in naam van alle collega’s aangesproken. Moest rechtstaan. In een overvolle vergaderzaal. Wat was ik uit het oog verloren? Wat had ik niet gezien? Of was ik vergeten? Niks van dat. Ik werd gedwongen om uit de wagen te stappen. En liet de zinnen op me afkomen:

• Dat ik met mijn schrijven op korte tijd ver stond.
• Dat ik zelf niet goed besefte hoe gek en geweldig dat wel was.
• Dat ze fier op me waren.
• En me wilden blijven steunen.
• En dat ik inspiratie moest opdoen in mijn lievelingsrestaurant.

Ik moet toegeven dat ik woorden tekort kwam. Maar wie goed kijkt, zal zien dat ik op het vuile raam van mijn auto ‘bedankt’ geschreven heb. 

Gisteren ratelde mijn koffer over de kasseien in de Torenstraat. Een toerist in ‘eigen’ stad Lokeren. Zo voelde het wel. Thuiskomen in de bib waar ik de weg blindelings ken. Waar ik weet waar ik wat moet zoeken en waar aan de balie niemand opkijkt omdat ik alweer een boete moet betalen. (Lees: door mijn overvloed aan boetes worden er af en toe nieuwe boeken in de bib aangekocht, wees mij dus dankbaar ;-)) Maar ik was er dus om enkele enthousiastelingen nog enthousiaster te maken. Voor poëzie nog wel. Mijn zwakke plek. Daar waar het, ongetwijfeld zoals zovele schrijvers, allemaal stuntelig mee begon toen ik een jaar of tien was. Op deze vrouwendag, zaten er uitsluitend dames rond de tafel. Dames met pit, met goesting én met talent. Ze luisterden, lazen, bouwden, genoten, stiftten, knipten, vouwden en schreven. Het was misschien niet veel, maar het was toch een aanzet om meer te schrijven. Ik moet toegeven dat ik versteld stond. Van al die meiden, die één voor één grappige dieren fantaseerden en kleine stukjes schreven. En ik duizelde. Van het lef dat het ene meisje had. En van het fantastische gedicht dat ze geschreven had. Net zoals ik hoopte, liet ik niet enkel hen. Maar lieten zij ook mij. Proeven van poëzie. 

Poëtische proevers: Lene, Flore, Chirine, Louka, Elini, Marie-Ruhne
Foto's: Annie Moenaert - bib Lokeren

​Hoewel ik het gewoon ben om voor groepen (jeugdigheid) te spreken, is een lezing geven in de school waar je werkt, toch iets anders. Na een nacht vol nachtmerries en een ochtend met tegenpruttelende darmen, mocht ik mijn ding doen. Mijn ding doen is niks meer of minder dan gepassioneerd vertellen over schrezen. Onophoudelijk ratelen over verhalen, boeken maken en dat je altijd iets moet doen waar je van houdt. Het is ook uitstapjes maken in je hoofd. Nieuwe verhalen of verhaallijnen aftoetsen. Fantaseren. En. Leuk, superleuk nieuws brengen. Wat? Dat! Weten enkel de kinderen van het vierde leerjaar van de Stedelijke Basisschool Spoele…. En binnenkort ook jullie. Misschien. ;-)  

Elke week help ik leerlingen in het eerste leerjaar lezen. Sommigen voorzie ik van stevig leesvoer en bij anderen oefenen we op de tekens die allemaal anders klinken.
‘Leg eens uit waarom jij een leesjuf bent en zo graag leest’, vroeg mijn collega toen ik de klas in kwam.
Spontaan rolde er een antwoord uit mijn mond.
‘Lezen is een beetje als reizen. Je bent met je hoofd op vakantie. Soms reis je naar een avontuurlijk bos, soms naar een enge stad, soms naar de sterren en soms naar een strand boordevol parasols. Mijn hoofd houdt van reizen en ik ook. Ik vind het fijn om nieuwe plekken te ontdekken.’
Om de mond van die ene zesjarige, verscheen een glimlach. In het leesgroepje vroeg hij naast mij mocht zitten. Hij houdt vast van reizen. En van lezen.

Een huis kopen doe je gelukkig niet elk jaar. Sedert het ondertekenen van de akte, moesten er ellenlange te-doen-lijstjes afgewerkt worden. Er raasden onophoudelijk vragen door mijn hoofd en er ploften klusjes voor mijn voeten neer. En nu, zes drukke weken later, kunnen we ons huis min of meer thuis noemen. Alle meubels hebben een eigen plek gekregen en de meeste dingen, op die weggemoffelde dozen na, zijn uitgepakt. Er is nog veel te doen, maar dat kan gerust een tempo trager. Het waren zes weken waarin er absoluut geen tijd was om te schrezen. En nu ik zo lang op mijn honger moe(s)t zitten, kriebelt het meer dan ooit tevoren. Ik wil, correctie, ik moét schrijven. Helaas wordt het nog zes weken nagelbijten vooraleer ik me kan verliezen in mijn eigen verhaal. Want eerst wacht er educatief werk, waarvoor er ook zes weken zijn ingepland. En daarna is het tijd voor mij. En mijn schreessels. Maar eerst klinken we: op een nieuw huis boordevol boeken, zinnen en woorden. Schol!

Hoewel het tijden zijn van lichtjes en nieuwjaarsbrieven zijn, ben ik helemaal niet in feeststemming. Mijn hoofd zit boordevol te-doen-lijstjes. Spullen worden in dozen gestoken en die dozen stapelen zich in huis als flatgebouwen op elkaar. En ik ren van hier naar daar. Er is geen tijd om naar het toilet te gaan. Om ‘deftig’ eten klaar te maken. En al helemaal geen tijd om te schrijven. Hoewel het eigenlijk wel moet. En ik er zin in heb. Deze week nam ik slechts één keer een potlood in de hand. In onze nieuwe slaapkamer schreef ik stiekem een boodschap en bedekte ze daarna met vliesbehang. Wie héél snel is, kan ze nog ontcijferen want binnenkort wordt ze genadeloos met een laag verf bedekt. Daar blijft ze dan opgeborgen. Tot we ze vergeten, ze opnieuw ontdekken en erom moeten lachen.

Ook jullie wens ik een gezond, vreugdevol, schrezend 2017!
Dat al jullie dromen mogen uitkomen!