Het mag vreemd klinken, maar voor het eerst heb ik het gevoel dat ik een boek geschreven heb. Een verhaal dat er mag zijn. Eentje dat met een kaft, illustraties en de naam van een toffe uitgeverij past op de plank past tussen andere auteurs. Dat durf ik voorzichtig luidop te zeggen. Klinkt pretentieus voor iemand die niet eens een uitgeverij heeft, hé? Ik ben ongeveer twee jaar met het verhaal bezig geweest. Alle zinnen en hoofdstukken zijn tientallen (lees: honderden) keren aangepast. Kritische ogen lazen. Ik poetste, paste aan en puurde uit. Soms liep ik de muren op. Soms hing ik aan het plafond. Soms bekroop het me. Soms (lees: vaak) was ik intens gelukkig. Het verhaal zat onder mijn vel. Ik nam het overal mee naartoe. En het was onmogelijk om het van me af te schudden. Ik weet dat ik alles van mezelf gegeven heb. Dit is wat ik nu kan. Ik besef dat er nog veel ruimte voor vooruitgang is. Maar. Laat me even genieten van het gevoel ‘ik-ben-klaar-voor-een-volgende-stap’. Morgen (lees: straks) ga ik toch weer twijfelen.
