Dan zitten ze voor me, de kinderen waarvoor ik ‘Konijnen goochel je niet terug’ geschreven heb. Hongerig en nieuwsgierig. Ik vertel mijn verhaal (en verzin er hier en daar iets schrezewiets bij), zing een lied (ook al kan ik helemaal niet zingen), doe een goocheltruc (waar ik al vijf dagen op oefen) en lees voor (met luide en zachte stem). Alles is nieuw, maar niet onwennig. Het verhaal dat ik jaren geleden geschreven heb, mag eindelijk verteld worden. Op de één of andere manier win ik vertrouwen en verdien ik aandacht. Het mag er zijn. Dat voel ik. Aan de glimlach om hun lippen. De kreet uit hun mond. En de stilte die valt. De leerkracht doet enthousiast mee (behalve wanneer er gezongen moet worden ;-)). Maar slikt ook een traan weg. Het raakt. Het lacht. Het leeft. En laat zich lezen. Wat is dit fijn. 
​

Mid januari. Nu begint het pas écht leuk te worden. De kinderen weten eindelijk dat een stoel voor veel dingen kan dienen, maar dat er vooral op gezeten wordt. Ze houden hun boek op de juiste manier vast, kennen de leesrichting, vissen in een razend tempo letters uit hun hersenen en maken er woorden en zinnen mee. Daar waar het in september zoeken is naar een plek in nieuwe structuur en andere gewoontes, volgt nu de geruststelling dat ook de juf van het eerste leerjaar helpt wanneer het even minder gaat. Er is tijd voor (nog meer) humor en ... passies. Wanneer je als leerkracht eerste leerjaar je stempel wil drukken, dan moet je dat NU doen. Dat weet ik na twaalf jaar goed. Sedert ik deeltijds lesgeef aan de zessers en zeveners, is het moeilijker geworden. Tijdens die luttele zes uurtjes moet ik verdomd efficiënt aan stempel-zetten werken. Maar dat lukt. Soms. Zo mogen de kinderen, als er wat tijd over is, in hun kladschrift een verhaal schrijven. Vol trots schoof de eerste creatieveling zijn schrift over de tafel. Het was een geweldig verhaal over dieren in het bos. Hij had het zelf geschreven, dat zag ik aan alles. Vooral aan de blijdschap die van zijn gezicht afstraalde. ‘Wow, je wordt nog een echte schrijver!’ noteerde ik onderaan in het schrift. ‘Jij kan het weten want je bent er één, hé?’ vroeg hij. Ik knikte bevestigend. ‘Je hebt nog niet alles gezien, ik heb je mijn allereerste verhaal nog niet getoond.’ Hij bladerde terug in zijn schrift.
 
‘ik ben een kind van de duifel. mama, je hoeft nie te huile feeste alsof elku dag hier mijn laatstu is. hoop dat je deze draajt op mijn begraavenis. ‘
 
Hij schrok toen ik de tekst meezong op de bijpassende melodie. Ik lachte. Omdat hij het duidelijk goed begrepen had. Dat je je als auteur eerst over de verhalen van anderen moet buigen. En dan zonder aarzelen je eigen ding moet doen. 
​

Eind februari komt 'Konijnen goochel je niet terug' uit. Dat wordt, naast de fijne educatieve leesboekjes die al uitgegeven zijn, mijn allereerste 'echte' jeugdboek. Het was een lange en zenuwslopende tocht. Die mij bij momenten tot complete onzekerheid en waanzin dreef. Maar nu, eindelijk, ook een gelukzalige rust teweegbrengt. Want er is een uitgever die mijn verhaal leuk genoeg vindt, een illustrator die geweldige tekeningen maakte, een datum van uitgave, een plekje in de voorjaarscatalogus, een locatie voor een boekvoorstelling, ... Als ik dan mijn droom in handen heb, is het plaatje écht compleet. Tot dan blijf ik steevast kaftgapen, coverturen of beter: gelukkig zijn! 

‘Hoezo?! Zit jij niet op de boekenbeurs?’
Het is een vraag die ik de laatste dagen veel te horen krijg. Nee, ik zit niet op de boekenbeurs. Ja, ik vind het jammer dat mijn eersteling wat vertraging heeft opgelopen. Maar omdat mijn ‘innerlijke ik’ vooral geneigd is om naar de negatieve dingen te kijken, lijst ik hieronder een positieve stand van zaken op:

• De uitgeverij heeft mijn eerste boek toevertrouwd aan een fijne illustrator. Ik kan dan ook niet wachten om de eerste tekeningen te zien.
• Volgend voorjaar is het zover: mijn boek, een boekvoorstelling. En aangezien dat de tijd vliegt, zal het er snel zijn! Joepie!
• Ondertussen werk ik noest door aan mijn tweede jeugdboek. Dat klinkt een beetje surreëel. Maar terwijl jullie allemaal wachten op het eerste boek, schrijf ik vlijtig verder.
• Het verhaal voor een derde boek zit al helemaal in mijn hoofd. Maar moet nog een beetje geduld hebben wegens veel te weinig tijd. Als mijn hoofd dreigt te ontploffen, zal ik wel moéten schrijven! Wees gerust, ik laat het zover niet komen! ;-)
• Stiekem werk ik al een hele tijd mee aan een fijn educatief project. De deadlines zijn moordend, de coördinator een schat en ik mag mij er helemaal in uitleven! Alweer, fijn, ja!
• Sedert enkele weken ben ik ad interim aan de slag in het volwassenenonderwijs. Op de SAMWD in Sint-Niklaas geef er les literaire creatie. Dat betekent zoveel als mensen met schrijfdromen coachen en vooruit helpen. Erg boeiend is dat! Gelukkig heb ik een geweldig goede voorbeeldleraar gehad ...
• Tijdens de Paasvakantie en Zomervakantie geef ik alweer workshops aan ‘Knotsgekke schrijvers’ in de Vrije Ateliers van Sint-Niklaas. Ik wéét al dat het twee fantasierijke weken worden!
• Er komen ook enkele lezingen aan! Spannend!
• ‘Hé, juf, wij kunnen al verhalen lezen!’ Ja, ik vergeet ze niet. De zesjarigen waaraan ik co-les geef, zijn goed op weg om alle letters van het alfabet te verslinden. En de stapel boeken in de kast. Te beginnen bij die van mij, natuurlijk!

Nog iemand twijfels of ik goed bezig ben?! Ik niet. :-) 
(Voorlopig.)
​

Dat ik enkele jaren geleden een andere kant op fietste. Het pad tussen velden verkoos boven de geasfalteerde weg. Dat mijn stuur soms nog opschrikt van de putten die verscholen liggen. En dat het vooral een kwestie is van snel reageren. Of alleszins niet te laag met je kin tegen het stuur te hangen. En, ja. Er hebben mij mensen verwittigd. Voor de man met lange jas die op schemeravonden uit de struiken springt. Ik heb niet geluisterd. Want ik hou van de route waar koeien hun kont naar voorbijgangers draaien en schaamteloos doen wat ze moeten doen. Daar waar de zon traag ondergaat, de wind groeven in mijn gezicht trekt en kruisende mensen naar elkaar wuiven. Ik wil hier fietsen. Omdat ik luid en vals wil zingen als ik daar zin in heb. Of met beide handen pluisjes uit de lucht wil plukken. Omdat ik niet anders kan dan die weg afleggen. Omdat ze mij hopeloos gelukkig maakt. En, ja. Ze hebben mij verwittigd. En, ja. Ik heb niet willen luisteren. En, ja. Hij dook op. Vanuit de schaduw. Ik moest hard remmen, durfde bijna niet op te kijken, maar deed het toch. Hij hijgde niet. Zijn ogen waren zacht. Hij zag er ook veel jonger uit dan ik me had voorgesteld. Zijn jas dichtgeknoopt. En of ik hem even wou helpen omdat er iets tussen zijn ketting was gedraaid.  

Leren lezen. Ongetwijfeld het vak dat ik het meest gepassioneerd doorgeef aan alle zesjarigen die zo nu en dan onder mijn vleugels belanden. Het gaat aan een razend tempo vooruit. We zijn eind september en nu al beheersen de meeste kinderen minstens acht letters. Met de letters vormen ze woorden en van die woorden maken ze zinnen. Het kietelt, het jeukt en de enige remedie is: nog meer lezen.
Sinds ze de p van pen leerden, is er heel wat veranderd. De kinderen ontdekten dat niet alleen de beer in het verhaaltje een schrijver is, maar ook hun deeltijdse co-juf. Sommigen wilden bewijzen, dus bracht ik boekjes mee en las ik voor. Anderen dachten dat ik een verhaal maakte alleen al door ‘flink gewerkt’ in hun schrift te noteren. Iedereen is overtuigd: de juf is schrijver. Het doet wat met lezen. Het doet wat met de juf en het doet wat met de schrijver. Want bij élk boek dat ze in hun handen hebben, volgt steevast de vraag: ‘Heb jij dit geschreven, juf?’

Het lijkt alsof mijn hersenen met snot aan elkaar kleven. Snipverkouden ben ik. Het lukt absoluut niet om me te concentreren. Laat staan om iets deftigs op papier te krijgen. Dus doe ik netjes wat Manlief me heeft opgedragen. Een beetje rusten. Dat beetje lukt nog net. Het rusten is moeilijker. ;-) Ik heb mezelf voorgenomen om het tien minuten vol te houden. Plat in de zetel. Mijn ogen toe. Nuja, telt halfdicht ook? Sedert enkele weken pronkt de Wachteling in onze leefruimte. En ik moet toegeven dat ik er mijn ogen moeilijk kan afhouden. Zeker als ik in de zetel zit/lig/hang. Manlief en ik waren instant verliefd op de illustraties, het verhaal, het beeld, de betekenis en het project ‘De Wachteling’. Eerlijk? Ik geniet wel van zijn gezelschap. Zeker omdat ik er absoluut niet zo goed in ben. In wachten. Wachten op mijn allereerste ‘echte’ boek vind ik verschrikkelijk. Maar het komt eraan! Daar ben ik nu echt wel zeker van. Na een half jaartje uitstel, ligt het volgend voorjaar in boekhandels. Tot dan blijft het nagelbijten. Samen met de Wachteling. Die het wachten verzacht. En mij af en toe goede raad toefluistert.

Boeken toe. Computer uit. Dop op pen. Schrift dicht.
Genoeg gevochten met zinnen, verhalen en mezelf.
Nood aan rust, natuur en liefde. Kortom.
Tijd voor vakantie.  Tot gauw!

‘Laat me eens horen hoe goed jullie al kunnen lezen!’ Ik ging bij twee jongens zitten die met hun neus diep in een boek zaten.
‘Je mag niet bij ons komen!’ zei de ene.
‘Nee, je mag ons niet helpen!’ viel zijn leesvriend in.
Hun haren schudden heftig en hun monden lachten een eerstecommunieschietkraam bloot.
‘Jammer’, speelde ik ietwat teleurgesteld en ik schoof mijn stoel achteruit.
‘Gelukkig gaat ze weg’, fluisterde de ene tegen de andere. En ze lachten nog meer.
‘Jullie doen wel erg geheimzinning!’
Hun ogen schoten schichtig naar het bureau van de juf, waar er een stapel papieren lag.
‘Ga nu weg, juf. Anders verklappen we nog dat we morgen een verrassing voor je hebben. En dat mag niet. We mogen niks verklappen van onze juf want anders is het geen verrassing meer.’
'Als jullie nog even verder lezen, dan ga ik echt weg.'
Hun boekjes gingen omhoog en hun neuzen verdwenen achter de kaft.
'Ze heeft echt niks door', giechelde de ene.
'Ja, goed hé!' gierde de andere.

 
:-)
 
Bedankt, schatjes & patatjes voor jullie verhalen, tekeningen en knutsels. Het was (g)een complete verrassing. Maar jullie zorgden absoluut voor heel veel zon. Fijn om jullie-hulp-schrees-juf te zijn!