Een huis kopen doe je gelukkig niet elk jaar. Sedert het ondertekenen van de akte, moesten er ellenlange te-doen-lijstjes afgewerkt worden. Er raasden onophoudelijk vragen door mijn hoofd en er ploften klusjes voor mijn voeten neer. En nu, zes drukke weken later, kunnen we ons huis min of meer thuis noemen. Alle meubels hebben een eigen plek gekregen en de meeste dingen, op die weggemoffelde dozen na, zijn uitgepakt. Er is nog veel te doen, maar dat kan gerust een tempo trager. Het waren zes weken waarin er absoluut geen tijd was om te schrezen. En nu ik zo lang op mijn honger moe(s)t zitten, kriebelt het meer dan ooit tevoren. Ik wil, correctie, ik moét schrijven. Helaas wordt het nog zes weken nagelbijten vooraleer ik me kan verliezen in mijn eigen verhaal. Want eerst wacht er educatief werk, waarvoor er ook zes weken zijn ingepland. En daarna is het tijd voor mij. En mijn schreessels. Maar eerst klinken we: op een nieuw huis boordevol boeken, zinnen en woorden. Schol!
