Over geen verrassing

‘Laat me eens horen hoe goed jullie al kunnen lezen!’ Ik ging bij twee jongens zitten die met hun neus diep in een boek zaten.
‘Je mag niet bij ons komen!’ zei de ene.
‘Nee, je mag ons niet helpen!’ viel zijn leesvriend in.
Hun haren schudden heftig en hun monden lachten een eerstecommunieschietkraam bloot.
‘Jammer’, speelde ik ietwat teleurgesteld en ik schoof mijn stoel achteruit.
‘Gelukkig gaat ze weg’, fluisterde de ene tegen de andere. En ze lachten nog meer.
‘Jullie doen wel erg geheimzinning!’
Hun ogen schoten schichtig naar het bureau van de juf, waar er een stapel papieren lag.
‘Ga nu weg, juf. Anders verklappen we nog dat we morgen een verrassing voor je hebben. En dat mag niet. We mogen niks verklappen van onze juf want anders is het geen verrassing meer.’
'Als jullie nog even verder lezen, dan ga ik echt weg.'
Hun boekjes gingen omhoog en hun neuzen verdwenen achter de kaft.
'Ze heeft echt niks door', giechelde de ene.
'Ja, goed hé!' gierde de andere.

 
:-)
 
Bedankt, schatjes & patatjes voor jullie verhalen, tekeningen en knutsels. Het was (g)een complete verrassing. Maar jullie zorgden absoluut voor heel veel zon. Fijn om jullie-hulp-schrees-juf te zijn!