Het lijkt alsof mijn hersenen met snot aan elkaar kleven. Snipverkouden ben ik. Het lukt absoluut niet om me te concentreren. Laat staan om iets deftigs op papier te krijgen. Dus doe ik netjes wat Manlief me heeft opgedragen. Een beetje rusten. Dat beetje lukt nog net. Het rusten is moeilijker. ;-) Ik heb mezelf voorgenomen om het tien minuten vol te houden. Plat in de zetel. Mijn ogen toe. Nuja, telt halfdicht ook? Sedert enkele weken pronkt de Wachteling in onze leefruimte. En ik moet toegeven dat ik er mijn ogen moeilijk kan afhouden. Zeker als ik in de zetel zit/lig/hang. Manlief en ik waren instant verliefd op de illustraties, het verhaal, het beeld, de betekenis en het project ‘De Wachteling’. Eerlijk? Ik geniet wel van zijn gezelschap. Zeker omdat ik er absoluut niet zo goed in ben. In wachten. Wachten op mijn allereerste ‘echte’ boek vind ik verschrikkelijk. Maar het komt eraan! Daar ben ik nu echt wel zeker van. Na een half jaartje uitstel, ligt het volgend voorjaar in boekhandels. Tot dan blijft het nagelbijten. Samen met de Wachteling. Die het wachten verzacht. En mij af en toe goede raad toefluistert.