Over hoe het begint

Mid januari. Nu begint het pas écht leuk te worden. De kinderen weten eindelijk dat een stoel voor veel dingen kan dienen, maar dat er vooral op gezeten wordt. Ze houden hun boek op de juiste manier vast, kennen de leesrichting, vissen in een razend tempo letters uit hun hersenen en maken er woorden en zinnen mee. Daar waar het in september zoeken is naar een plek in nieuwe structuur en andere gewoontes, volgt nu de geruststelling dat ook de juf van het eerste leerjaar helpt wanneer het even minder gaat. Er is tijd voor (nog meer) humor en ... passies. Wanneer je als leerkracht eerste leerjaar je stempel wil drukken, dan moet je dat NU doen. Dat weet ik na twaalf jaar goed. Sedert ik deeltijds lesgeef aan de zessers en zeveners, is het moeilijker geworden. Tijdens die luttele zes uurtjes moet ik verdomd efficiënt aan stempel-zetten werken. Maar dat lukt. Soms. Zo mogen de kinderen, als er wat tijd over is, in hun kladschrift een verhaal schrijven. Vol trots schoof de eerste creatieveling zijn schrift over de tafel. Het was een geweldig verhaal over dieren in het bos. Hij had het zelf geschreven, dat zag ik aan alles. Vooral aan de blijdschap die van zijn gezicht afstraalde. ‘Wow, je wordt nog een echte schrijver!’ noteerde ik onderaan in het schrift. ‘Jij kan het weten want je bent er één, hé?’ vroeg hij. Ik knikte bevestigend. ‘Je hebt nog niet alles gezien, ik heb je mijn allereerste verhaal nog niet getoond.’ Hij bladerde terug in zijn schrift.
 
‘ik ben een kind van de duifel. mama, je hoeft nie te huile feeste alsof elku dag hier mijn laatstu is. hoop dat je deze draajt op mijn begraavenis. ‘
 
Hij schrok toen ik de tekst meezong op de bijpassende melodie. Ik lachte. Omdat hij het duidelijk goed begrepen had. Dat je je als auteur eerst over de verhalen van anderen moet buigen. En dan zonder aarzelen je eigen ding moet doen. 
​

---