De laatste week ‘Knotsgekke schrijvers’ zit erop. Ik mocht drie weken lang schrijfateliers geven. En ik weet wel dat er verondersteld wordt dat ik de kinderen wat bijbreng. En ik geloof oprecht dat dat het geval is. Maar stiekem steek ik misschien wel meer van hén op. Want eerlijk? Die bruisende 8 tot 15-jarigen gaan er telkens voor. Ze storten zich zonder twijfel in de opdrachten en laten zich vrolijk meedrijven op hun fantasie. Dat dat net bij volwassenen wel eens een struikelblok durft te zijn. Te beredeneerd willen schrijven. Alles overdenken en beginnen twijfelen. Ook ik bega deze fouten. Ik zal de knotsgekke jongens en meisjes in mijn achterhoofd houden als ik mijn volgende project aanvat. Schrijven! Gaan! En voor de rest geen gezever. 

Deze week zwaai ik ze uit, de cursisten schrijven. Dit jaar valt het afscheid iets zwaarder. Ik kom immers niet terug volgend schooljaar. Het was een hele eer de cursisten te mogen begeleiden in hun schrijfzoektocht. Sommige woorden, zinnen en momenten zal ik simpelweg nooit vergeten. Iets met vegen, les in Gasthuisberg, koffie (of een filter of Nespresso?), pop-up-optredens, kaasjes van de abdij, interessante babbels na de lezingen, literair speeddaten, poëtische fietstochtjes met Elektra, collega’s leren kennen en nog veel meer. Het was fijn. Het was boeiend. Ik heb veel bijgeleerd, ook al werd er aangenomen dat er van mij iets geleerd moest worden. 
 
Helaas dwingt Wouters spierziekte me om wat gas terug te nemen. Om te genieten van de momenten die er zijn. En dat gaan we ten volle doen. Ik zeg niet vaarwel, maar tot ziens. Of beter nog: tot lees! 
 
En voor de liefhebbers: 

• Cliché’s zijn er al genoeg. 
• Uitroeptekens schreeuwen alleen maar om aandacht. 
• Weg met die ‘darlings’.
• Tegen volgende week een herwerkte versie? 
• Je zal zien, het zal beter worden. Echt.
• Volgens mij bestaat er een ‘spannender’ synoniem.
• Geloofwaardig?
• Algemeen en in detail?
• Schrappen. Gewoon schrappen. 
• Te klef. 
• Ik heb een uitdaging voor jou … Probeer eens. 
• Laat Frank Deboosere thuis.
• Klopt het perspectief wel? En die aanhalingen? Leestekens? 
• Zoom in, je gaat met je camera alle kanten op. Zeeziek word ik daarvan.
• Lezen, mannekes, lezen. Microscopisch lezen. 
• Een marathon uitlopen lukt ook niet door je loopschoenen voor het eerst aan te trekken op de dag zelf. 
• Werkpuntjes? Altijd. (Wen er maar aan.)
• Maar schrijven, hé. Schrijven, blijven schrijven. 
• Ik geloof erin. Jij ook?

​

Mijn boeken bevatten niet de meest vrolijke thema’s. Ik schuw geen dood, echtscheiding, pesten. Ik merk dat humor voldoende tegengewicht geeft om alles in perspectief te zetten. Al blijft het gevoelig. Maar liefst twee weken dool ik in Dendermonde rond. Dat komt omdat ze daar een geweldige bib hebben die even geweldige dingen organiseert. Auteurs op school, bijvoorbeeld. Ik ben één van de gelukkige schrijvers die in alle klassen van de tweede graad mag vertellen. Elke dag besef ik dat ik een bevoorrecht mens ben.

​Deze ochtend zal ik niet snel vergeten. Ik voelde een soort verbondenheid die je zelden tegenkomt. En ik herken ze onmiddellijk. In een ver verleden had ik als leerkracht een klas waarin de vader van één van de leerlingen overleed. Als een warm deken dekten alle kinderen, toen 6-7 jaar oud, hun klasgenoot toe. Nu voelde ik dat het deken er ook was. Toen ik de woorden ‘Papa is dood’ uitsprak, zag ik dat er herinneringen werden weggeslikt, een traan bungelde, een jongen zocht de ogen van zijn leerkracht. Ze zeiden niks. Maar ik wist het. Ik voelde het. Een jongen kwam na de lezing naar me toe. ‘Ik ga je boek lezen’, zei hij. ‘Ik denk dat ik weet hoe Sander zich voelt.’ Ik knikte, lachte flauw. Ik had geen woorden klaar. Als schrijver hoop je altijd dat je je lezer op de één of andere manier raakt. Maar deze ochtend raakten deze kinderen mij. Wat voelde hun deken zacht en warm aan. Daar kan geen boek tegenop. 

Joepie, het is jeugdboekenmaand! Dit jaar wordt het thema ‘vriendschap’ in de kijker gezet. De komende weken en maanden mag ik vrolijk de hort op. Ik kijk er naar uit om in scholen en bibs te vertellen over schrezewiet zijn, vriendschap én mijn nieuweling ‘Helemaal overstuur’. Die ziet namelijk in de jeugdboekenmaand het levenslicht. Helemaal echt, op papier, met een mooie kaft en grappige illustraties. Ik kijk er geweldig naar uit. Naar het vastpakken, ruiken, bladeren, content zijn en af en toe controleren of ik niet droom. Hopelijk zie ik jullie in bibs, scholen of met jullie neus in ‘Helemaal overstuur’. Tot gauw! 
​

Te duur, te heet, te druk, te veel. Te trots. Oprecht content dat mijn boek lag te blinken bij de mooiste uitgeverij. Mijn lief dat met twinkelende oogjes nog even voorbij de signeertafel wandelde. Vrienden die dag kwamen zeggen. Oud-collega's die samen op de foto wilden. Het deed deugd. Ik heb genoten. Al was het aan de andere kant van de tafel wat onwennig. Gezellig, dat zeker. Fijne babbels, collega's leren kennen. Gepassioneerde rotten vol verhalen, maar ook gedreven groentjes zoals ik. Gedeelde passies, boekenbabbels én vooral mooie vooruitzichten. Want volgend jaar zit ik er opnieuw. En dan liggen er drie boeken op de tafel. 

Niet zozeer de lawaaierige hal, het gedrum, de zweterige lijven en pijnlijke armspieren hebben altijd een aantrekkingskracht op me gehad. Ik koop immers liever bij kleine, lokale boekhandels. Maar wel het feit dat mijn boek er mag liggen. Dat het goed genoeg is en mooi uitgestald klaarligt om gelezen te worden. Dat heeft tot mijn verbeelding gesproken. Meer zelfs. Dat mijn konijnenboek zal liggen bij de uitgeverij waar ik steevast met bomvolle draagtassen vertrok, dat doet mij wat. Weet dat ik jullie er met open armen zal ontvangen. 

Het hoofd telt rare kronkels. Mijn hoofd heeft er een veelvoud aan. Vooral de hardnekkigste knoop: ‘Ge kunt het niet, meiske, schrijven.’ is er één die regelmatig fanatiek opspeelt. Ik koos er enkele maanden geleden voor om me ‘vol’ op het schrijven te gooien en dan heb je wel wat te bewijzen natuurlijk. Aan je partner, de je zo graag ziet. Aan vrienden, die in je dromen geloven. Aan de wereld, die niet op je zit te wachten. En aan jezelf, vooral aan jezelf. Wanneer je zo’n ‘ge-kunt-het-niet-gedachten’ niet meer weggejaagd krijgt met een borstel of enge kreet, heb je een probleem. Want dan dient er zich een blokkade aan. Tuurlijk had ik er al over gelezen. Tuurlijk had ik al auteurs gehoord die ermee in de knoei zaten. Maar ik? Nee, toch! Ik had het steevast weggelachen. Tot het eerste witte blad zich aandiende en het tweede en het derde en. 
‘Misschien moet je je er gewoon bij neerleggen dat het nu eventjes moeilijk gaat’, zei iemand. ‘Iets anders doen. Zolang je maar schrijft. Wat maakt niet uit.’
Na wat gesputter en gejank heb ik het advies opgevolgd. Ben ik gaan liggen. Op mijn rug in het gras. Het was nat en koud. Maar dat doet er niet toe. Want naast het verhaal dat in mijn hoofd zit maar er niet goed uitkomt, heb ik andere ideeën. Ik begon ze uit te tekenen en merkte dat ik het toch kan. Schrijven. Dus doe ik nog maar eventjes voorzichtig verder. Het is niet wat ik gepland had. Maar maakt dat uit? Het mag. Vandaag, met de herfstzon op mijn neus. Omdat ik het verdomd graag doe. 

​