Joepie, het is jeugdboekenmaand! Dit jaar wordt het thema ‘vriendschap’ in de kijker gezet. De komende weken en maanden mag ik vrolijk de hort op. Ik kijk er naar uit om in scholen en bibs te vertellen over schrezewiet zijn, vriendschap én mijn nieuweling ‘Helemaal overstuur’. Die ziet namelijk in de jeugdboekenmaand het levenslicht. Helemaal echt, op papier, met een mooie kaft en grappige illustraties. Ik kijk er geweldig naar uit. Naar het vastpakken, ruiken, bladeren, content zijn en af en toe controleren of ik niet droom. Hopelijk zie ik jullie in bibs, scholen of met jullie neus in ‘Helemaal overstuur’. Tot gauw! 
​

Te duur, te heet, te druk, te veel. Te trots. Oprecht content dat mijn boek lag te blinken bij de mooiste uitgeverij. Mijn lief dat met twinkelende oogjes nog even voorbij de signeertafel wandelde. Vrienden die dag kwamen zeggen. Oud-collega's die samen op de foto wilden. Het deed deugd. Ik heb genoten. Al was het aan de andere kant van de tafel wat onwennig. Gezellig, dat zeker. Fijne babbels, collega's leren kennen. Gepassioneerde rotten vol verhalen, maar ook gedreven groentjes zoals ik. Gedeelde passies, boekenbabbels én vooral mooie vooruitzichten. Want volgend jaar zit ik er opnieuw. En dan liggen er drie boeken op de tafel. 

Niet zozeer de lawaaierige hal, het gedrum, de zweterige lijven en pijnlijke armspieren hebben altijd een aantrekkingskracht op me gehad. Ik koop immers liever bij kleine, lokale boekhandels. Maar wel het feit dat mijn boek er mag liggen. Dat het goed genoeg is en mooi uitgestald klaarligt om gelezen te worden. Dat heeft tot mijn verbeelding gesproken. Meer zelfs. Dat mijn konijnenboek zal liggen bij de uitgeverij waar ik steevast met bomvolle draagtassen vertrok, dat doet mij wat. Weet dat ik jullie er met open armen zal ontvangen. 

Het hoofd telt rare kronkels. Mijn hoofd heeft er een veelvoud aan. Vooral de hardnekkigste knoop: ‘Ge kunt het niet, meiske, schrijven.’ is er één die regelmatig fanatiek opspeelt. Ik koos er enkele maanden geleden voor om me ‘vol’ op het schrijven te gooien en dan heb je wel wat te bewijzen natuurlijk. Aan je partner, de je zo graag ziet. Aan vrienden, die in je dromen geloven. Aan de wereld, die niet op je zit te wachten. En aan jezelf, vooral aan jezelf. Wanneer je zo’n ‘ge-kunt-het-niet-gedachten’ niet meer weggejaagd krijgt met een borstel of enge kreet, heb je een probleem. Want dan dient er zich een blokkade aan. Tuurlijk had ik er al over gelezen. Tuurlijk had ik al auteurs gehoord die ermee in de knoei zaten. Maar ik? Nee, toch! Ik had het steevast weggelachen. Tot het eerste witte blad zich aandiende en het tweede en het derde en. 
‘Misschien moet je je er gewoon bij neerleggen dat het nu eventjes moeilijk gaat’, zei iemand. ‘Iets anders doen. Zolang je maar schrijft. Wat maakt niet uit.’
Na wat gesputter en gejank heb ik het advies opgevolgd. Ben ik gaan liggen. Op mijn rug in het gras. Het was nat en koud. Maar dat doet er niet toe. Want naast het verhaal dat in mijn hoofd zit maar er niet goed uitkomt, heb ik andere ideeën. Ik begon ze uit te tekenen en merkte dat ik het toch kan. Schrijven. Dus doe ik nog maar eventjes voorzichtig verder. Het is niet wat ik gepland had. Maar maakt dat uit? Het mag. Vandaag, met de herfstzon op mijn neus. Omdat ik het verdomd graag doe. 

​

Dat De konijnen hier en daar opduiken, vind ik stiekem fijn. Evenals de foto's die mensen me toesturen! Daarom organiseer ik een kleine wedstrijd! Ben je 'Konijnen goochel je niet terug' aan het lezen en kan je dit op een bijzondere plek fotograferen (ik zeg maar wat: op de maan, aan de Chinese muur, terwijl je op je handen staat, met een spetterende snoet, ...)? Maak dan een té gekke foto die ik hier mag plaatsen en win een kinderboekenpakket met persoonlijke boodschap! Meedoen kan tot en met zondag 17 juni 2018! Veel succes (en plezier)!  

De boekenbuurkinderen vonden De konijnen! ;-)

Eigenlijk zijn ze nog iets te jong om het boek zelf te lezen, maar het zijn wel fans van het eerste leerjaar (en eerste uur). Dat ze het bijzonder vinden dat ik een juf ben die schrijft. En dat ik het minstens even bijzonder vind dat ik les aan ze mag geven. En omdat ik ze beloofde om ze een beetje beroemd te maken, deze fotocollage van mijn superfans! Dank jullie wel, allemaal! 
​

Dan zitten ze voor me, de kinderen waarvoor ik ‘Konijnen goochel je niet terug’ geschreven heb. Hongerig en nieuwsgierig. Ik vertel mijn verhaal (en verzin er hier en daar iets schrezewiets bij), zing een lied (ook al kan ik helemaal niet zingen), doe een goocheltruc (waar ik al vijf dagen op oefen) en lees voor (met luide en zachte stem). Alles is nieuw, maar niet onwennig. Het verhaal dat ik jaren geleden geschreven heb, mag eindelijk verteld worden. Op de één of andere manier win ik vertrouwen en verdien ik aandacht. Het mag er zijn. Dat voel ik. Aan de glimlach om hun lippen. De kreet uit hun mond. En de stilte die valt. De leerkracht doet enthousiast mee (behalve wanneer er gezongen moet worden ;-)). Maar slikt ook een traan weg. Het raakt. Het lacht. Het leeft. En laat zich lezen. Wat is dit fijn. 
​