Mijn boeken bevatten niet de meest vrolijke thema’s. Ik schuw geen dood, echtscheiding, pesten. Ik merk dat humor voldoende tegengewicht geeft om alles in perspectief te zetten. Al blijft het gevoelig. Maar liefst twee weken dool ik in Dendermonde rond. Dat komt omdat ze daar een geweldige bib hebben die even geweldige dingen organiseert. Auteurs op school, bijvoorbeeld. Ik ben één van de gelukkige schrijvers die in alle klassen van de tweede graad mag vertellen. Elke dag besef ik dat ik een bevoorrecht mens ben.

​Deze ochtend zal ik niet snel vergeten. Ik voelde een soort verbondenheid die je zelden tegenkomt. En ik herken ze onmiddellijk. In een ver verleden had ik als leerkracht een klas waarin de vader van één van de leerlingen overleed. Als een warm deken dekten alle kinderen, toen 6-7 jaar oud, hun klasgenoot toe. Nu voelde ik dat het deken er ook was. Toen ik de woorden ‘Papa is dood’ uitsprak, zag ik dat er herinneringen werden weggeslikt, een traan bungelde, een jongen zocht de ogen van zijn leerkracht. Ze zeiden niks. Maar ik wist het. Ik voelde het. Een jongen kwam na de lezing naar me toe. ‘Ik ga je boek lezen’, zei hij. ‘Ik denk dat ik weet hoe Sander zich voelt.’ Ik knikte, lachte flauw. Ik had geen woorden klaar. Als schrijver hoop je altijd dat je je lezer op de één of andere manier raakt. Maar deze ochtend raakten deze kinderen mij. Wat voelde hun deken zacht en warm aan. Daar kan geen boek tegenop. 

Joepie, het is jeugdboekenmaand! Dit jaar wordt het thema ‘vriendschap’ in de kijker gezet. De komende weken en maanden mag ik vrolijk de hort op. Ik kijk er naar uit om in scholen en bibs te vertellen over schrezewiet zijn, vriendschap én mijn nieuweling ‘Helemaal overstuur’. Die ziet namelijk in de jeugdboekenmaand het levenslicht. Helemaal echt, op papier, met een mooie kaft en grappige illustraties. Ik kijk er geweldig naar uit. Naar het vastpakken, ruiken, bladeren, content zijn en af en toe controleren of ik niet droom. Hopelijk zie ik jullie in bibs, scholen of met jullie neus in ‘Helemaal overstuur’. Tot gauw! 
​

Te duur, te heet, te druk, te veel. Te trots. Oprecht content dat mijn boek lag te blinken bij de mooiste uitgeverij. Mijn lief dat met twinkelende oogjes nog even voorbij de signeertafel wandelde. Vrienden die dag kwamen zeggen. Oud-collega's die samen op de foto wilden. Het deed deugd. Ik heb genoten. Al was het aan de andere kant van de tafel wat onwennig. Gezellig, dat zeker. Fijne babbels, collega's leren kennen. Gepassioneerde rotten vol verhalen, maar ook gedreven groentjes zoals ik. Gedeelde passies, boekenbabbels én vooral mooie vooruitzichten. Want volgend jaar zit ik er opnieuw. En dan liggen er drie boeken op de tafel. 

Niet zozeer de lawaaierige hal, het gedrum, de zweterige lijven en pijnlijke armspieren hebben altijd een aantrekkingskracht op me gehad. Ik koop immers liever bij kleine, lokale boekhandels. Maar wel het feit dat mijn boek er mag liggen. Dat het goed genoeg is en mooi uitgestald klaarligt om gelezen te worden. Dat heeft tot mijn verbeelding gesproken. Meer zelfs. Dat mijn konijnenboek zal liggen bij de uitgeverij waar ik steevast met bomvolle draagtassen vertrok, dat doet mij wat. Weet dat ik jullie er met open armen zal ontvangen. 

Het hoofd telt rare kronkels. Mijn hoofd heeft er een veelvoud aan. Vooral de hardnekkigste knoop: ‘Ge kunt het niet, meiske, schrijven.’ is er één die regelmatig fanatiek opspeelt. Ik koos er enkele maanden geleden voor om me ‘vol’ op het schrijven te gooien en dan heb je wel wat te bewijzen natuurlijk. Aan je partner, de je zo graag ziet. Aan vrienden, die in je dromen geloven. Aan de wereld, die niet op je zit te wachten. En aan jezelf, vooral aan jezelf. Wanneer je zo’n ‘ge-kunt-het-niet-gedachten’ niet meer weggejaagd krijgt met een borstel of enge kreet, heb je een probleem. Want dan dient er zich een blokkade aan. Tuurlijk had ik er al over gelezen. Tuurlijk had ik al auteurs gehoord die ermee in de knoei zaten. Maar ik? Nee, toch! Ik had het steevast weggelachen. Tot het eerste witte blad zich aandiende en het tweede en het derde en. 
‘Misschien moet je je er gewoon bij neerleggen dat het nu eventjes moeilijk gaat’, zei iemand. ‘Iets anders doen. Zolang je maar schrijft. Wat maakt niet uit.’
Na wat gesputter en gejank heb ik het advies opgevolgd. Ben ik gaan liggen. Op mijn rug in het gras. Het was nat en koud. Maar dat doet er niet toe. Want naast het verhaal dat in mijn hoofd zit maar er niet goed uitkomt, heb ik andere ideeën. Ik begon ze uit te tekenen en merkte dat ik het toch kan. Schrijven. Dus doe ik nog maar eventjes voorzichtig verder. Het is niet wat ik gepland had. Maar maakt dat uit? Het mag. Vandaag, met de herfstzon op mijn neus. Omdat ik het verdomd graag doe. 

​

Dat De konijnen hier en daar opduiken, vind ik stiekem fijn. Evenals de foto's die mensen me toesturen! Daarom organiseer ik een kleine wedstrijd! Ben je 'Konijnen goochel je niet terug' aan het lezen en kan je dit op een bijzondere plek fotograferen (ik zeg maar wat: op de maan, aan de Chinese muur, terwijl je op je handen staat, met een spetterende snoet, ...)? Maak dan een té gekke foto die ik hier mag plaatsen en win een kinderboekenpakket met persoonlijke boodschap! Meedoen kan tot en met zondag 17 juni 2018! Veel succes (en plezier)!  

De boekenbuurkinderen vonden De konijnen! ;-)

Eigenlijk zijn ze nog iets te jong om het boek zelf te lezen, maar het zijn wel fans van het eerste leerjaar (en eerste uur). Dat ze het bijzonder vinden dat ik een juf ben die schrijft. En dat ik het minstens even bijzonder vind dat ik les aan ze mag geven. En omdat ik ze beloofde om ze een beetje beroemd te maken, deze fotocollage van mijn superfans! Dank jullie wel, allemaal! 
​