Neem ze. Uit de kast. Besnuffel ze. Veeg hun stoftranen weg en lees. Doe eens gek. Sta op je handen. Lees ze voor aan je ezel. Of aan de buren. Ga naar het stadscentrum, roep mensen bij elkaar. Leg een deken op het marktplein en maak het gezellig. Lees! Lees voor aan je vrienden, aan een klas hongerige kleuters. Trek je sportoutfit aan. Lees op de cadans van je looppas. Lees voor. Aan je partner. Fluister in zijn oor. Wanneer jullie voeten elkaar omhelzen. Lees! Lees elke dag. Een gedicht of een verhaal dat gehoord wil worden. Ik ben voor, jij ook? Voorleesweek: 21 – 29 november! |
0 Comments
Er zijn veel gevoelens waar ik aan toe geef: passie, geestdrift, oprechtheid, weemoed,… En er zijn er ook die ik probeer te onderdrukken. Omdat ik ze niet graag voel. Of omdat ik het spuuglelijke eigenschappen vind. Maar er zijn momenten waarop net die gevoelens hardnekkig de kop opsteken. Ik heb het met de boekenbeurs. Jarenlang ging ik er trouw naartoe. Ik verdwaalde in het boekenbos, kocht me bankroet en belandde daarna met een knagend gevoel op de bank. Maar dit (en vorig) jaar lukt(e) het me niet meer om de boekenbeurs in mijn agenda te zetten. Want ik ben jaloers. Ik ben jaloers op de geweldige schrijvers en illustratoren die hun handtekening mogen zetten. (En die zich waarschijnlijk ook soms steendood vervelen.) Hun flatgebouwen vol boeken lonken naar voorbijgangers. Ze worden besnuffeld en gekocht. Ze mogen gelezen worden. Dus. Ik geef eraan toe. Ik ben jaloers. En ik ga niet naar de boekenbeurs. Mijn jaloezie zet ik om in schrijf-ijver. Want ik wil er ook zitten. Volgend jaar. Of het jaar erna. Ten laatste.
Een bestelwagen stopt voor mijn deur. De bel gaat. Een man steekt een kartonnen pak vooruit. Natuurlijk weet ik wat erin zit. Met trillende handen neem ik mijn cadoosje in ontvangst. Wanneer ik mijn elektronische handtekening zet, denk ik. Shit. Ik kan maar beter oefenen. Zodat de krabbel die ik in mijn boeken moet plaatsen, er deftiger uitziet. Zo’n twee centimeter boven de vloer ga ik de leefruimte in. De afzender bevestigt mijn vermoeden. Mijn hart slaat een slag over. Zo voorzichtig mogelijk maak ik het pak open. Knieën knikken. Mijn eerste kind ligt in mijn handen. En ik ben er dolgelukkig mee.
Hij leest mijn verhaal. Dat doet hij uiterst geconcentreerd. Soms steekt hij de achterkant van de pen in zijn mond of krabbelt hij genadeloos aantekeningen in de kantlijn. Meestal vlucht ik weg. Naar de badkamer, de tuin of ga ik naar de bakker in de straat. De kleinste rimpel of zucht maakt me onzeker. En dan begint die molen in mijn hoofd te draaien. Dat de verhaallijn niet logisch is. Dat mijn zinsconstructies op niks slaan. Dat ik dt-fouten gemaakt heb. Dat dit waarschijnlijk het meest verschrikkelijke verhaal is dat hij ooit gelezen heeft. En die verschrikkelijke minuten duren uren. Tot hij me een kus geeft en zegt: ‘Ik ben fier op jou.’ Het is wereldschokkend nieuws in komkommertijd. Ik zit op het Smoelenboek. Ik had me nochtans voorgenomen om er nooit, never, jamais aan toe te geven. Maar nu kan ik eigenlijk niet anders meer. (Dat maakt iedereen me wijs.) En voorlopig weet ik ook niet of ik het wel leuk vind. Dat komt misschien nog. (Dat maak ik mezelf wijs.) De nieuwsgierige ik verliest zichzelf in foto’s en nieuwtjes van (oude) bekenden. Schattige kindjes, mooie trouwjurken, gezellige huizen,… (De wereld ziet er mooi uit door een computerraam.) Leuk! Die steekt zijn duim omhoog. Hé? Ik kan die reactie niet beantwoorden. Oei! Op deze knop mocht ik blijkbaar niet drukken. Wanneer ik mijn laptop afsluit, zijn we twee uur verder. Twee uur, begot. Daarin kan je véél toffe dingen doen…
Net een week geleden nam ik afscheid van mijn –oude job-. Ik trok de laatste keer de deur van mijn klas dicht. En ja, ook al ben ik in september officieel een halve-hulp-juf, toch zal ik ‘mijn eigen’ kindjes missen. Het waren negen dolle jaren waarin ik stoere meiden en lieve kerels mocht leren lezen, schrijven en rekenen. Ik ben blij dat ik deel mocht uitmaken van hun jonge leventje. Hopelijk vergeten ze mij niet. Of toch de dingen die ik belangrijk vind. Welke? Dat humor & lachen belangrijk zijn, dat iedereen talenten heeft, dat je eerlijk moet zijn, dat grote sloddervossen grote sloddervossen zullen blijven :-) en dat lezen & schrijven erg leuk en verrijkend zijn. Aan de laatste twee zal ik het komende jaar extra veel tijd kunnen besteden. Hopelijk kan ik héél snel een boek aan jullie voorstellen. Richt je boekenhoek in de klas maar gezellig in, ik kan niet wachten om te komen vertellen! Tot… gauw? :-) |
Lang lang geleden!Over...boekvoorstelling
2020! het vallen van bladeren bommetje leren dankbaar zijn geraakt jeugdboekenmaand fijne gedichtendag beste wensen de boekenbeurs gaan liggen voelen hoe het begint echt een stavaza de man met de lange jas de p van pen kakkewieten vakantie geen verrassing vakantierituelen jong geweld een raam proeven van poëzie een spannende lezing zes weken een geheime boodschap genieten schrezewiet lopen, liggen, zitten de bib voor het eerst goede voornemens een interview 1 500 meter zwemmen een nieuwe werkplek een nieuwe wei een steentje een rekening beginnende auteurs een bekentenis de boekenkleerkast boekpromotie volhouden een hoge muur buitenlandse boeken illustraties twee helften schrollen & schrevers mijn bestelbus-fascinatie stiekem stage lopen geduld plankenkoorts een journalist in het diepe duiken onbekend terrein voor jaloezie voorlezen die andere eerste keer geweldige mensen een spannend moment foto's school schrijven een beslissing |