|
Tien jaar lang woonden we in een huis dat omarmd werd door twee andere huizen. De trap was er erg steil, het koertje te klein en de muren waren er flinterdun. Toen onze buren kinderen kregen, groeiden we met hen mee. We hoorden ze ziek zijn, getroost worden, kampen bouwen, luidop lezen … Ook onze vriendschap stond er als een huis. Vaak ging het zo: ‘Eten we morgen samen?’ Dan verhuisden de potten en pannen, werd de tafel feestelijk gedekt en duurden de gesprekken tot in de diepe nacht. Toen zij en wij enkele jaren geleden een nieuwe stek vonden, wisten we dat we elkaar ook vanop afstand zouden blijven omarmen. Het berichtje ‘Eten we morgen samen?’ wordt nog meermaals gestuurd. En ook in coronatijd geven we onze gekke gewoontes niet op …
De luisterpuntbibliotheek zorgt ervoor dat ook mensen met een leesbeperking een boek kunnen lezen. Dat doen ze door de verhalen in te spreken. Zo kunnen ze beluisterd worden. Zelf mocht ik mijn eigen boeken inlezen. Dat vond ik zo fijn. Hieronder zie je een filmpje hoe het er dan aan toe gaat. Tijdens de coronacrisis kan je het boek 'Helemaal overstuur' HIER integraal beluisteren. En dat zonder dat je moeite hebt met lezen! Veel luisterplezier, dus! Ik kan niet beloven dat het de allerlaatste keer is dat ik spreek over de boekvoorstelling of ‘Dik oké!’. Ik kan evenmin beloven dat ik stop met je enthousiast te bestoken. Het was immers zo fijn! En ik blijf het belang van het boek dik in de verf zetten zolang het nodig is. Maar de boekvoorstelling overtrof mijn stoutste verwachtingen. Alleen maar geweldige sprekers, speeches, lieve toeschouwers, knappe kinderen, warme reacties … Daarom iedereen, van harte, bedankt! Jullie waren meer dan geweldig! Bedankt dat ik dit moment met jullie mocht delen! De leuke kiekjes komen van papa (Willy De Moor) & Els De Prez. Hier en daar leende ik ook een foto van de bezoekers. Wil je liever dat er een foto niet online staat, laat het gerust weten! Een paar keer om de zoveel tijd gebeurt het: de blaadjes vallen. Van mijn bureau op de grond. Meestal is dat het signaal dat ik dringend orde op zaken moet stellen. Lees: opruimen. Alsof ik gedurende weken ideeën hamster. Ze noteer in de kantlijn van kranten, op positief gekleurde post-its, achter op de Klap ... Ze stapelen zich op. Hokken samen met boeken die ik geschorst heb van de boekenkast. Al die tijd blijven ze groeien. Schots en scheef, tot de constructie knakt. Ik koortsachtig al het papier met mijn vingers bij elkaar hark. Woorden en zinnen willekeurig aan elkaar vasthang. En ik besef dat ik niet meer weet waar ik het verstopt heb. De tijd om te wortelen. Zodat mijn verhaal en ik volledig kunnen aarden.  Ik had een boekenkast boordevol boeken. Niks vreemds, denk je vast, daar zijn boekenkasten immers voor gemaakt. Juist. Tenzij dat ruim de helft van de boeken in die kast uit kinderboeken bestond. Ook al had ik geen kinderen of was ik geen kind meer (nuja …). Van de ruime helft van die helft stond hetzelfde logo op de kaft. Alle boeken waren met liefde geschreven, geïllustreerd, gevormd. En tuurlijk wist ik het wel. Maar ik durfde niet. Ik geloofde niet dat ik het kon. Tot er mij iemand kordaat maar bemoedigend toesprak dat ik maar eens van die springplank in het diepe moest duiken. Vier jaar geleden liet ik me van de rand van het zwembad het diepe in zakken. Voorzichtig. Er kwamen ruim veertien educatieve uitgaven. Van leesboekjes naar werkmappen, handleidingen en werkboeken. Er volgden twee ‘échte’ boeken. Bij die uitgeverij met het logo dat ik zo koester. En ik werd redacteur van dé mooiste jongerenkrant van het hele land. Vier jaar later, heb ik nog steeds de boekenkast (met annexen, ondertussen). En hoewel ik het nooit of nimmer had durven dromen, maak ik er zelf deel van uit. Nu ik terugkijk, weet ik het zeker. Voorzichtig is niks voor mij. Er zijn dromen die vragen nagejaagd te worden. Bommetje!  Bron foto: Pixabay De laatste week ‘Knotsgekke schrijvers’ zit erop. Ik mocht drie weken lang schrijfateliers geven. En ik weet wel dat er verondersteld wordt dat ik de kinderen wat bijbreng. En ik geloof oprecht dat dat het geval is. Maar stiekem steek ik misschien wel meer van hén op. Want eerlijk? Die bruisende 8 tot 15-jarigen gaan er telkens voor. Ze storten zich zonder twijfel in de opdrachten en laten zich vrolijk meedrijven op hun fantasie. Dat dat net bij volwassenen wel eens een struikelblok durft te zijn. Te beredeneerd willen schrijven. Alles overdenken en beginnen twijfelen. Ook ik bega deze fouten. Ik zal de knotsgekke jongens en meisjes in mijn achterhoofd houden als ik mijn volgende project aanvat. Schrijven! Gaan! En voor de rest geen gezever. Deze week zwaai ik ze uit, de cursisten schrijven. Dit jaar valt het afscheid iets zwaarder. Ik kom immers niet terug volgend schooljaar. Het was een hele eer de cursisten te mogen begeleiden in hun schrijfzoektocht. Sommige woorden, zinnen en momenten zal ik simpelweg nooit vergeten. Iets met vegen, les in Gasthuisberg, koffie (of een filter of Nespresso?), pop-up-optredens, kaasjes van de abdij, interessante babbels na de lezingen, literair speeddaten, poëtische fietstochtjes met Elektra, collega’s leren kennen en nog veel meer. Het was fijn. Het was boeiend. Ik heb veel bijgeleerd, ook al werd er aangenomen dat er van mij iets geleerd moest worden. Helaas dwingt Wouters spierziekte me om wat gas terug te nemen. Om te genieten van de momenten die er zijn. En dat gaan we ten volle doen. Ik zeg niet vaarwel, maar tot ziens. Of beter nog: tot lees! En voor de liefhebbers:
Soms doen we zeer serieuze dingen: literair speeddaten, bijvoorbeeld. ;-)
|
