Mijn boeken bevatten niet de meest vrolijke thema’s. Ik schuw geen dood, echtscheiding, pesten. Ik merk dat humor voldoende tegengewicht geeft om alles in perspectief te zetten. Al blijft het gevoelig. Maar liefst twee weken dool ik in Dendermonde rond. Dat komt omdat ze daar een geweldige bib hebben die even geweldige dingen organiseert. Auteurs op school, bijvoorbeeld. Ik ben één van de gelukkige schrijvers die in alle klassen van de tweede graad mag vertellen. Elke dag besef ik dat ik een bevoorrecht mens ben.
Deze ochtend zal ik niet snel vergeten. Ik voelde een soort verbondenheid die je zelden tegenkomt. En ik herken ze onmiddellijk. In een ver verleden had ik als leerkracht een klas waarin de vader van één van de leerlingen overleed. Als een warm deken dekten alle kinderen, toen 6-7 jaar oud, hun klasgenoot toe. Nu voelde ik dat het deken er ook was. Toen ik de woorden ‘Papa is dood’ uitsprak, zag ik dat er herinneringen werden weggeslikt, een traan bungelde, een jongen zocht de ogen van zijn leerkracht. Ze zeiden niks. Maar ik wist het. Ik voelde het. Een jongen kwam na de lezing naar me toe. ‘Ik ga je boek lezen’, zei hij. ‘Ik denk dat ik weet hoe Sander zich voelt.’ Ik knikte, lachte flauw. Ik had geen woorden klaar. Als schrijver hoop je altijd dat je je lezer op de één of andere manier raakt. Maar deze ochtend raakten deze kinderen mij. Wat voelde hun deken zacht en warm aan. Daar kan geen boek tegenop.
Deze ochtend zal ik niet snel vergeten. Ik voelde een soort verbondenheid die je zelden tegenkomt. En ik herken ze onmiddellijk. In een ver verleden had ik als leerkracht een klas waarin de vader van één van de leerlingen overleed. Als een warm deken dekten alle kinderen, toen 6-7 jaar oud, hun klasgenoot toe. Nu voelde ik dat het deken er ook was. Toen ik de woorden ‘Papa is dood’ uitsprak, zag ik dat er herinneringen werden weggeslikt, een traan bungelde, een jongen zocht de ogen van zijn leerkracht. Ze zeiden niks. Maar ik wist het. Ik voelde het. Een jongen kwam na de lezing naar me toe. ‘Ik ga je boek lezen’, zei hij. ‘Ik denk dat ik weet hoe Sander zich voelt.’ Ik knikte, lachte flauw. Ik had geen woorden klaar. Als schrijver hoop je altijd dat je je lezer op de één of andere manier raakt. Maar deze ochtend raakten deze kinderen mij. Wat voelde hun deken zacht en warm aan. Daar kan geen boek tegenop.
