Op een fluwelen bank ligt de schrijver dagen over een verhaal na te denken. Daarna pent hij op een stoffige zolderkamer met ganzenveer en inkt krullende letters neer. Na enkele uren is de taak af, kijkt hij tevreden naar zijn stapel papier en neemt hij zich een glas champagne om te vieren dat zijn nieuwe boek bestaat.
Ik moet jullie teleurstellen. Zo gaat het niet.
Schrijvers hebben weken, maanden of zelfs jaren nodig om een verhaal af te krijgen. Ze schrijven en schrappen en corrigeren, gooien hoofdstukken in de vuilbak en herschrijven. Ze zitten niet eenzaam op stoffige zolders. Meer nog: ze praten met mensen, hebben een gezin, familie en vrienden. Ze zijn hip, houden van Facebook en Twitter (er zijn altijd uitzonderingen op de regel, natuurlijk ;-)) én ze schrijven met een computer (ook soms met pen en papier). Ze liggen nooit dagen op de bank om na te denken (nu ja, héél af en toe een kwartier).
Of geloof je mijn verhaal niet?
Ik moet jullie teleurstellen. Zo gaat het niet.
Schrijvers hebben weken, maanden of zelfs jaren nodig om een verhaal af te krijgen. Ze schrijven en schrappen en corrigeren, gooien hoofdstukken in de vuilbak en herschrijven. Ze zitten niet eenzaam op stoffige zolders. Meer nog: ze praten met mensen, hebben een gezin, familie en vrienden. Ze zijn hip, houden van Facebook en Twitter (er zijn altijd uitzonderingen op de regel, natuurlijk ;-)) én ze schrijven met een computer (ook soms met pen en papier). Ze liggen nooit dagen op de bank om na te denken (nu ja, héél af en toe een kwartier).
Of geloof je mijn verhaal niet?
