Ik was tien en deed mee aan het jeugdtoneel. De maanezel heette het stuk. Ik, meisje zonder podiumervaring, vertolkte een figurantenrol. Correctie: twee figurantenrollen. Eentje als geschifte prinses en één als ‘deel van het heelal’. (Mijn kledij voor de laatste rol: zwarte trui, broek en handschoenen met opgenaaide kartonnen sterren. De sterren had ik gepimpt met gele fluostift.)
Mijn glansrol hield één vraag en één bevel in: ‘Is hij weg? Muziek alstublieft!’. Het leverde niet veel op. Behalve slapeloze nachten en koorts. Plankenkoorts, noemden ze dat. En dat het de bedoeling was, dat ik mijn grenzen zou verleggen. Dat mijn rol onmogelijk geschrapt kon worden. Dat ik er moest staan.
Ik stond er. Met een knoop in mijn maag en trillende benen. Van het hele toneel herinner ik me bitter weinig. Alleen dat ik het weinige dat ik gegeten had, eruit kotste. Net voor ik op de planken moest. Ik zwoer om nooit nog op een podium te staan. Nuja... Ik werd leerkracht. Een job die je ook niet uitoefent op je zolderkamer. En ik ging schrijven. Eindelijk anonimiteit! Tot ik mijn teksten moest brengen... Op een podium, inderdaad. Je zou denken dat de plankenkoorts na al die jaren over gaat. Helaas. Dat jeugdtheater-trauma komt steevast de kop opzetten. Die maanezel zit er nog steeds.
Mijn glansrol hield één vraag en één bevel in: ‘Is hij weg? Muziek alstublieft!’. Het leverde niet veel op. Behalve slapeloze nachten en koorts. Plankenkoorts, noemden ze dat. En dat het de bedoeling was, dat ik mijn grenzen zou verleggen. Dat mijn rol onmogelijk geschrapt kon worden. Dat ik er moest staan.
Ik stond er. Met een knoop in mijn maag en trillende benen. Van het hele toneel herinner ik me bitter weinig. Alleen dat ik het weinige dat ik gegeten had, eruit kotste. Net voor ik op de planken moest. Ik zwoer om nooit nog op een podium te staan. Nuja... Ik werd leerkracht. Een job die je ook niet uitoefent op je zolderkamer. En ik ging schrijven. Eindelijk anonimiteit! Tot ik mijn teksten moest brengen... Op een podium, inderdaad. Je zou denken dat de plankenkoorts na al die jaren over gaat. Helaas. Dat jeugdtheater-trauma komt steevast de kop opzetten. Die maanezel zit er nog steeds.
