Ik stapte voor het eerst een speelplaats op waarvan ik de afspraken niet kende. Een kleine ridder die op het dak van het speelhuisje zat, maakte mijn aankomst kenbaar. Hij riep luider dan de bel het einde van de speeltijd aankondigde. Kinderogen volgden elke beweging die ik maakte. Eentje vroeg of ik een dokter was. Ik had nochtans geen stethoscoop om mijn hals hangen. Anderen waren gewoon nieuwsgierig. En Lene, mijn buurmeisje, die wist meer. De boekenbuurvrouw kwam een wild plan uitvoeren... Haar allereerste mini-lezing geven.
Ik had véél zenuwen. Die gelukkig verdwenen toen ik een vraag stelde en er reactie kwam (stel je voor, kinderen die hun stem gebruiken! ;-)). Er werd gelachen. Geluisterd, soms zelfs met open mond. Ik zag ogen glinsteren. En dat met een verhaal dat nog niet is uitgegeven... Op zulke momenten weet ik het gewoon. Dat het een geweldige job moet zijn. Dat het een geweldige job is, schrijver zijn.
Ik had véél zenuwen. Die gelukkig verdwenen toen ik een vraag stelde en er reactie kwam (stel je voor, kinderen die hun stem gebruiken! ;-)). Er werd gelachen. Geluisterd, soms zelfs met open mond. Ik zag ogen glinsteren. En dat met een verhaal dat nog niet is uitgegeven... Op zulke momenten weet ik het gewoon. Dat het een geweldige job moet zijn. Dat het een geweldige job is, schrijver zijn.
